Welcoming Çağrı

Designer on the Road projesiyle dünyayı dolaşarak bir çok ülkede kısa süre çalışan ve bulunduğu bölgelerden kendi websitesinden yayın yapan Çağrı Çankaya, projenin ilk ayağı Mumbai'dan sonra, Pune'ye geldi. Kendisini web sitesinden takip edebilirsiniz.

www.designerontheroad.com

Gelişi üzerine Apeche isimli, evimize en yakın bara gittik.


Designer on the Road has finally arrived to Pune, after his first stop on Mumbai. He has a website where he shares all the information about his experiences about his world tour. You can follow him though his website.

www.designerontheroad.com

We have welcomed him in the closest bar to our house, Apache.

Coconut Water

Doğal Hindistan Cevizi suyu denedik. Tadı anlatılmaz yaşanır. Beklenti yok.

We have tried natural Coconut Water. It's hard to tell how it tastes. No expectations.

Weekend Trip to Mumbai, Sunday

Sabah uyandığımızda Tanmay bize çay yaptı. Sütlü çayımızı içerek dışarı bakarken, yağmurdan dolayı yakın çevrede olan bir mağaraya gitmemeye karar verdik. Evde biraz tembellik yaptıktan sonra Tanmay’a teşekkür edip bir fotoğraf çektirip evi terk ettik.

Tanmay’ın tavsiyesine uyup, evine yakın olan Kareem’s isimli bir Kebab Restoranına gittik. Etleri çok güzel ama biraz acı olan restoran bize, iç mimarisiyle ve çalan müzikleriyle adeta Türkiye’yi hatırlattı.

Yemek sonrası Purple Travels’ı bulmak için Andheri’ye doğru yola çıktık. Yaklaşık 45 dakika boyunca önümüze gelen herkese yön sormamıza rağmen, herkes bizi farklı bir yere yönlendirdi. Sırtımızda çantalar ile Mumbai’da uzun bir süre dolandıktan sonra nihayet bir otobüs bileti satan yer bulabildik ancak maalesef Purple Travels değildi. İncecik bir merdivenle çıkılan ‘Travel Agency’ olduğunu savunan bir yerdi. Biletimizi oradan aldık ve beklememiz gereken yere doğru yürüdük. Kayboluşumuzun 5 dakikalık bir videosunu en altta bulabilirsiniz.

Sonuç olarak Purple Travels’ta yer olmadığından Neeta ile gitmek durumunda kaldık. Neeta, Purple’a kıyasla daha rahatsız ve klimadan ötürü daha soğuk bir otobüse sahipti. Özellikle verdikleri filmin sesinin çok yüksek olması, uykumuzun en tatlı yerinde bizi uyandırıyordu. Unutmadan, Dvd Playerlarının adı da Samsonic’di. Samsung-Panasonic ortak markası olsa gerek.

Mola verdiğimiz yerde bekleme koltuklarının Panton sandalyeleri olması bizde ufak çaplı bir şok yarattı. Dükkandaki Malatya kayısıları da üstüne eklenince kısa bir süre şaşkınlığımızı üzerimizden atamadık.

When we woke up, Tanmay offered us some tea so we drank tea with her in the morning. Because of the rain we have skipped our plan about going to the caves near by. We spent some time at house a little more and then we left the house for good, saying our thanks to Tanmay.

With Tanmay’s reccomendation we went to eat to a restaurant called Kareem’s, to eat Indian Kebab. The meat was really good but the restaurant reminded on us about the Kebab Restaurants in Turkey, with its music and decoration.

After the meal we took a Richshaw in order to g oto the Purple Travels in Andheri. We have walked around for more then 45 minutes to find it and asked nearly everyone. We walked in Andheri with our bags and finally we saw a place that sells bus tickets but unfortunately, it wasn’t PurpleTravels. It was a small travel agency on the second floor that you can enter with a small stairs. We bought our tickets from there and walked to the place where we were supposed to wait.

As a result, there was no place for Purple Travel’s bus, so we bought from Neeta which was a little uncomfortable and cold because of the a/c compared to Purple. Especially, the voice of the Dvd being so loud, made us wake up constantly. An done little information on the Dvd player, it’s brand was Samsonic. It must be a co-brand of Samsung and Panasonic.

In the place where the bus took a brake the seat was Panton Chairs. Inside we have seen the apricot from Turkey, Malatya. These two made us have a small schock for a while.

~Can

Lost in Mumbai from stajagittikgelcez on Vimeo.

Mumbai'da kaybolduk.
We got lost in mumbai.

Lütfen Kulaklıkla izleyin.
Please watch with headphones.

açelyacangörkem
http://stajagittikgelcez.blogspot.com

Weekend Trip to Mumbai, Saturday

Kalkar kalkmaz dışarı çıktık ve bir Rickshaw ile Malad tren istasyonuna gittik ve Churchgate’e giden ilk trene biletimizi aldık. Trendeki tutma yerlerinden anlaşıldığı kadarıyla maksimum hizmet vermekte bu trenler. 10 cm aralıklarıyla tavana koyulmuş tutma yerlerininden de anlaşıldığı gibi Mumbai’de trenler yaygın olarak kullanılmakta. Yol boyunca biz manzarayı ve tavandaki vantilatörleri, öbür yolcular da bizi izleyerek 1 saat 15 dakika içinde Churchgate istasyonuna vardık.







Oradan çıkıp istasyon dışındaki turist ofisine gidip şehir hakkında biraz bilgi, birer de harita aldık ve Gateway of India’ya doğru yürümeye başladık.

Yol üzerinde sokak satıcıları hemen önümüzü kesip bize Hint perküsyonu olan Tabla satmak için yanaştılar. Mango ağacı ve cardboard (sıkıştırılmış kağıt) versiyonları olan Tablaları ısrarla satmaya çalışan satıcılar sonunda istikrarları sayesinde hepimize birer tane satmayı başardı. Tam onlardan kurtulduk derken, satıcılar müşterilerini değişti ve bizim elimizdeki Tablaları, kendilerindeki daha iyilerle değiştirmeye çalıştılar. Uzun bir süre derdimizi anlatamadık, zaten var istemiyoruz diye. Bu sırada önünden geçtiğimiz üniversite öğrencilerinin bize gülerek içlerinden yazık dediklerini duyar gibi oldum.

Sonunda arkamızdaki satıcıları atlattık ki bu yaklaşık 15 dakika sürdü. Gateway of India’ya vardığımız anda yağmur çok daha hızlandı ve sertleşmeye başladı. Bu sırada şemsiyeli bir Hintli geldi ve nereli olduğumuzu sordu. Ben de kendisinden tahmin etmesini istedim. İtalyan, İspanyol, Portekizli diye saydı ama tutturamadı, biz de Türk olduğumuzu söyledik. Elindeki yağmurda ıslanmasın diye pvc kaplattırdığı kağıttan bize ufak bir Mumbai turu teklif etti. İlk başta pek sıcak bakmamış olsak da, yağmurun etkisi ile kuru bir araba fikri çok iyi geldi ve turu kabul ettik.

İsminin Raj olduğunu öğrendiğimiz adam, bizi arabalarının yanına götürdü ve Cafer isimli şoförüne bizi teslim etti. Raj’a kendisine nasıl güvenebileceğimizi sorduğumuzda, bize 20 senedir aynı yerde ofisi olduğunu ve 20 sene sonra gelirsek kendisini gene aynı yerde bulabileceğimizi söyledi, tatmin olmuş gibi yaptık ve Cafer’in arabasına bindik.

İlk durak Ghobi Dhat isminde, yüzlerce kişinin elbise yıkadıkları bir yerdi. Biz gittiğimizde öğlen saatleri olduğundan pek yıkayan kalmamış olmasına rağmen, kamerayı görünce coşan biri sayesinde işlemin nasıl yapıldığını çok net görme fırsatı bulduk. Mumbai çevresindeki ‘laundry’lere kıyafet verdiğiniz zaman buraya getiriyorlar ve burada kıyafet yıkıyor ve ütülüyorlar. Turun ilk ayağı bitince çıkıp, kısa bir mesafe uzaktan, Nariman Point’i görebileceğimiz bir balıkçı köyüne geçtik. Bulunduğumuz yerden, Hindistan’ın ekonomik kalbini attıra

n gökdelenler ve iş kulelerinin hemen altında gecekondu mahallesini gören manzaraya bakarak ‘Ne olacak bu Hindistan’ın hali’ dedik.

Marine Drive’ı arabayla geçip, Chowpatty sahilinin ilerisindeki bir Jain Tapınağına girdik. Jain dinine mahsup insanlar, toprağın altında yetişen hiçbir şeyi yemiyorlar. Soğan, patates gibi sebzeleri Jain Restoranlarında bulmak bu yüzden pek de mümkün değil. Tapınağa girerken gene ayakkabılarımızı çıkardık, ancak içerisi iyi temizlendiğinden tüm tapınak kuru ayakla gezebildik. Tapınakta Hintliden çok yabancı vardı.

Tapınaktan çıkıp Hanging Garden adında, Marine Drive manzaralı bir parka gittik. Yağmur

altında fazla kalmak istemediğimizden arabaya döndük. Yol üzerinde Tower of Silence isminde bir yerin önünde durduk ve içeri girmek yasak olduğundan, Cafer bize arabanın içinden, görüş hizasında burası hakkında biraz bilgi verdi. Tower of Silence, Parsi toplumundan insanların öldükten sonra bırakıldıkları bir yer. Parsiler, İran Müslüman olmadan önce Hindistan’a gelmiş olan bir toplum. Eski geleneklerini aynı şekilde yaşatmaya çalışıyorlar. Bunlardan en önemlisi de ölülerini toprağa gömmeyip, vahşi kuşların yemesi için dışarıda bırakmaları.

Son durağımız olan Gandhi’nin evine girip içeride epey vakit geçirdik. 3 katlı olan eve giriş ücretsiz. İçeride bir kütüphane ve auditorium da var. İlk iki katta Gandhi’ye ait fotoğraflar varken üçüncü katta hayatındaki önemli anların maketlerle anlatıldığı bir bölüm var. Maketlerle kim uğraşmışsa ellerine sağlık. Gandhi’nin evinden çıkınca yol üzerinde Victoria İstasyonu’nun önünden geçerken Cafer onun üzerine biraz bilgi verdi.

Cafer, tur bitince bizi turun başladığı Colaba bölgesine geri bıraktı. Karnımız tüm bu 4 saat boyunca çok acıktığından, yemek yemek için bize bir yer tavsiye etmesini istedik Cafer’den. Bizi Baghdadi diye bıraktığı yerin iki sokak arkasında bir restorana yönlendirdi. Masala tavuk ve pilav o kadar güzeldi ki, o bunu okumasa da buradan bir daha teşekkür ediyoruz kendisine. Masasına oturduğumuz yaşlı adama da bize verdiği ‘masadaki biberlerden yemeyin’ tavsiyesi için teşekkür ediyoruz, muhtemelen yemezdik zaten, ama önemli olan düşünmesi.

Yemeğimiz bittikten sonra Haji Ali Dargah’a gitmeye karar verdik. Haritada çok yakın gözükmesine rağmen otobüsle 1 saat 15 dakika sürdü. Bu sırada otobüs kültürü ile biraz aşina olduk. Otobüste tanıştığımız amcadan öğrendiğimiz kadarıyla, Mumbai’de otobüslerde sağ taraftaki ilk altı koltuk kadınlara bırakılırmış. Eğer ayakta kadın yoksa oraya erkekler de oturabiliyor ancak kadın yolcu bindiği anda kalkmaları gerekiyor. Muhabbetimiz daha sonra Hindistan’ın kuzeyine vardı ve bize özellikle Jaipur’a gitmemizi tavsiye etti.

Otobüsle Müslüman mahallesinden geçerken uzun süre sonra ilk kez ezan da duymuş olduk. Otobüsle Haji Ali Dergah’a geldiğimizde bir köprüden yaklaşık 500 metre yürüyerek ulaştık. İçeri girmek için bir bakındık ama içerisi Jain Tapınağına kıyasla çamurlu gözüküyordu, dışarıdan izlemeye ve etrafında fotoğraf çektirmeye karar verdik.

Yemek öncesi yakınlarda bir alışveriş merkezi içinde kahve içip dinlendik. Akşam yemeği için HardRockCafe’ye gitmeye karar verdik orada. Alışveriş merkezi çıkışında bir taksi bulup gideceğimizyeri söyledik. Bu sırada sıkışık trafikte 8-9 yaşlarında bir Hintli çocuk geldi ve Açelya’dan para istemeye başladı. ‘Didi (abla) please’ diye defalarca tekrarladı ve Açelya’nın elindeki davula vurmaya başladı. Bunun üzerine Açelya da, çocuk davulunu çaldığı için ondan ‘Bhaiya (abi) please’ diyerek para istemeye başladı. Neyse ki o sırada trafik açıldı ki kısır bir döngü olmaktan kurtuldu olay.

Yanlış adres yüzünden HardRockCafe’ye gidişimiz yarım saat rötar ile sağanak yağmur altında taksi aramakla geçti. Mekanı bulduktan sonra bizi masaya almak için 15-20 dakika beklettirdiler.

Tıka basa yemek yedik ve garsonlardan YMCA şovu izledik.

Çıktığımızda yağmur iyice artmış olduğundan geceyi orada sonlandırıp eve dönmeye karar verdik. Tren istasyonunun sel yüzünden kapanmış olduğunu öğrenince ister istemez eve taksi ile döndük. O kadar yağmur vardı ki bindiğimiz taksi dahil, tüm arabalar sokakta yüzüyordu. Nerede olduğumuzu takip etmek için Görkem’in Ipad’ine devamlı bakıyorduk. İçinde herhangi bir sim kart olmamasına rağmen nerede olduğunuzu haritadan gösterebilmesi korkutucu olduğu kadar işe de yarar bir özellik.

Nihayet 45-50 dakika sonra eve vardık. Evde bizi Guava sulu vodkalar ile bekleyen Tanmay’la tekrardan oturup İstanbul’dan ve yemeklerden ve birçok farklı konudan bahsettik.

As soon as we woke up, we went out and found a rickshaw to take us to the Malad Train Station and bought our tickets to the first train that leaves to Churchgate. It’s easy to understand that the train is a very common way of transportation, just by looking the handles that are swinging from the top. During the train trip, we looked at the ventilators on top and the panorama from the train, while the other passengers were looking at us. After 1 hour and 15 minutes, we reached our destination and went to the tourist Office near by. We have gathered some information about the city and took a map for each of us. We left there walking to the Gateway of India.

While walking the Street vendors have surrounded us, trying to sell an Indian percussion called Tabla. There were Mango and cardboard ones possible. With their unfinished enthusiasm they have managed to make all of us buy one. When we started to think that they’ll leave us in peace now, they have changed their costumers and started saying the drums we bought are bad so we should exchange with them. While they were with us, we walked in front of a university and i almost have heard the students smiling and feeling sorry for us.

We have ignored the vendors and thankfully after 15 minutes they have went. When we reached to Gateway of India the rain has became even worse. There, an Indian guy with an umbrella aproached and asked where are we from and i asked him to guess. He said Italian, Spanish and Portaguse. So i told him that we are Turkish. He showed us the brochure of a city tour that he has laminated with pvc, in order to keep it dry in rain. First we didn’t thought that it would be a good idea but the idea of a dry car has tempted our minds so we agreed.

He told us that his name was Raj and made us meet with one of his drivers, Cafer. We asked Raj, how can we trust him. He said that he Works in the same place for 20 years and after 20 years if we’d return to Mumbai, we’d find him there. We acted like we trusted him and got in the car with Cafer.

First stop was an open laundry called Ghobi Dhat. Hundreds of people go there and wash clothes. Even though it wasn’t crowded, thanks to a guy who got really excited when he saw the camera, we learned how it’s being done. When you give your clothes to Laundries near Mumbai, they bring them here and they are being washed and ironed here. After the first stop we went to a fishers village where we can see Nariman Point from a distance. From the place where we were standing, the skyscrapers and the slums were next to each other. Cafer told us that, in India, the rich gets richer and the poor get poorer.

Driving from the Marine Drive, we have passed the Chowpatty beach and entered a Jain Temple there. Jain people doesn’t eat whatever grows under the ground. So it’s not possible to find vegetables like onion or potatos in Jain Restaurants. We had to take our shoes while entering the temple, but it was being cleaned regularly so our feet remained dry all the time. And one little useless information is, there were more foreign people then Jain people in the Temple.

Leaving the temple, we went to a park called the Hanging Garden, which has a Marine Drive view. The rain was getting annoying so we didn’t stood there for long time. On the road Cafer stopped the car and showed us the Tower of Silence. It’s forbidden to enter inside except fort he monks, so he told the story from outside. The Tower of Silence is a place where Parsi people are being left, after they are dead. Parsi’s have arrived to India, before Iran has became Muslim. They are trying to continue their traditions like old times. The most important of them is not to bury the dead but leaving them to the Tower of Silence for vultures to eat the dead bodies.

Our last stop with Cafer was Gandhi’s house. We have spent a long time there. It was free to enter to the 3 floored house, which had a library and auditorium inside. First and the second floors were full of Gandhi’s photographs. On the top floor, there were miniature models of the important scenes in Gandhi’s life. Whoever did those, we congratulate them. After leaving the Gandhi’s house we have passed in front of the Victoria Station, and Cafer gave us information about it.

When the tour was finished, Cafer dropped us back to the place where we started, Colaba. We got really hungry after this 4 hour tour so we asked him to recommend us a restaurant near by. He said that there is a restaurant 2 blocks away called Bhagdadi. The Masala Chicken and rice was so goo that we’re thankful for him. There was no free space so the waiter made us sit next to an old men, who has recommended us not to eat the pepper which was on the table. We’re also thankful to him, although i don’t think none of us would eat it anyway.

We decided to g oto Haji Ali Dargah, after leaving the restaurant, so we found the bus stop and tried the bus this time. Although that Dargah was looking close on the map, it took 1 hours and 15 minutes to reach there. In the bus we have met an man and had a small chat with him. He told us a little about the Bus system in Mumbai, such as the first 3 rows on right side are reserved for women. When there is no women, men can sit there but when there is a woman without a seat, the man has to stand up. Then our topic changed to North of India. He reccomended us about visiting Jaipur. While passing the Muslim neighborhoods, we have heard the Ezan fort he first time in India. When we have reached to Haji Ali Dargah stop with the bus, we had to walk 500 meters from a bridge to go there. We considered entering inside but it looked mudy compared to the Jain Temple. We decided to look from outside and take photos.

Before dinner, we went to a shopping mall to drink coffee and freshen up. There we have decided to eat in HardRockCafe. We found a taxi in front of the mall and told the place we wanted to go. There was lots of traffic so a little Indian boy came and started asking Money from Açelya, saying ‘Didi(sister) please’ for a long time and started to hit the drums on Açelya’s hand. So Açelya started to ask him for money, saying ‘Bhaiya (brother) please’. Fortunately the traffic disappeared so the chain has broken without noone getting any money.

Because of the wrong address, we had a delay of 30 minutes and had to stay under the rain while waiting for a taxi. Once we found the address, they made us wait for 15-20 minutes in the bar. We have watched the waiters do a YMCA dance. We were stuffed when we we left there. Seeing the rain we decided to finish the night in that point so we wanted to go to the train station, but they told us the train station is not working because of the floods, so we had to find a taxi. The water was so high that the cars were swimming, including our taxi. To see where we were Görkem used his Ipad. Even though there was no sim card in it, Ipad was showing where we were. It’s kinda scary and helpful in the same time. After 45-50 minutes of a taxi ride, we reached home. At the door Tanmay has greeted us with Guava juice with Vodka. We continued our talk about İstanbul, food and lots of other things.

~Can

Weekend Trip to Mumbai, Friday

Cuma günü sabahtan Tarun ile Purple Travels isimli bir otobüs acentesine gittik ve Mumbai için saat 18.15 otobüsüne biletlerimizi aldık. En ön ikili ve onun bir arkasında koridordan başka 3 kişinin beraber oturabildiği yer olmadığı için zorunlu olarak orayı seçtik.

Saat 5’te işten çıkıp pazartesi temizlenmesi için verdiğimiz kıyafetleri almaya gittik ancak adam hala hazır değil dedi. Adama başka kıyafetim kalmadığını anlatarak acele etmesini 1 saat içinde tekrar geleceğimi söyledim. Eve gittik ve hazırlandık. Bir saat sonra laundry’e yeniden gittim ve kıyafetlerimi istedim ancak hiç biri hazır değildi. Aralarından 2 tane t shirt ve Görkem’in kotunu seçip ütülettirdim.





Onlar da çantaya girdikten sonra otobüsü beklemeye gittik. Çok beklemeden geldi.



Otobüs kafamızdaki standartlara göre epey iyiydi. Önde oturduğumuzdan tüm yol Görkem fotoğraf çeker diye düşündük ancak otobüs yolculuğa başladığında bir perde ile yolcu bölümünü kapatıyorlarmış. Bunu öğrendikten sonra ister istemez tavanda asılı olan televizyondan verdikleri bir Bolywood filmini izlemeye başladık. Yol kenarlarında çok fazla otostopçu vardı. Pune’den çıktığımız andan itibaren Muson etkisini göstermeye başladı ve otobüs toplam 10 dakika ara vererek yaklaşık 4 saatte Mumbai’a vardı.





Kalacağımız yeri CouchSurfing’den ayarlamıştım ev sahibiyle buluşmak için Andheri’de inip bir Rickshaw bulduk. Malad West’e gittik ve kendisini aradım ve bizi evine yakın bir yerden alıp evine götürdü. Tanmay, Türkiye’de 3 ay geçirmiş ve oradaki yemek kültürüne epey aşina olmuş biri. Kaldığımız tüm süre boyunca ana konu yemekler oldu. Her konuştuğumuzda ağzımızın suyu biraz daha aktı. Gece boyunca konuştuğumuz diğer konular, Hindistan’da kadın hakları, Tanmay’ın Türkiye üzerine izlenimleri, bizim Hindistan üzerine izlenimlerimiz, Efes ve Kingfisher oldu.
Devam edecek...






On friday in the morning we went to Purple Travels with Tarun to buy bus tickets for Mumbai. We bought tickets for 18.15, right behind the front window, because there was nowhere else with 3 seats in a row.

At 5 pm we left work to get prepared. First stop was the laundry. We needed to take the clothes we gave on Monday, they have told us that they’d be ready on Friday but when i went the guy told me that they weren’t ready. I had to explain him that i had no other clothes so i have convinced him to make them ready in 1 hour. We went home and got prepared and after 1 hour i went back to laundry and he still told me that they were not ready, so i picked 2 tshirts for me and Görkem’s jeans and made him do a quick ironing. With those being ready on the last second we went to wait fort he bus.

The bus was better then in our ideas. We thought Görkem would be able to take lots of pictures the whole way but once the bus started we learned that there was a curtain between the passengers and the driver and that's being closed. So we had to watch the Bollywood movie from the hanging TV. On the road side there were lots of people who were hitchhiking. The moment we left Pune, the Monsoon started to Show itself. The bus reached to Mumbai approximately in 4 hours with 10 minutes of brake.

I have arranged the place we were going to stay, from CouchSurfing. In order to meet with our host, we got off the bus at Andheri and took a Richshaw to Malad West. I called him and he picked us up. Tanmay has spent 3 months in Turkey and he’s very much interested in the Turkish cuisine. The main subject of our stay was generally about food so we got really hungry the whole time. The other subjects was about women rights in India, Tanmay’s impressions on Turkey, our impressions on India, Efes and Kingfisher beers.
To be Continued...

~Can