Hastalık nedeniyle kapalıyız

Can'ın hastalığı ve işlerin yoğunluğu nedeniyle gecikme oldu. Özür dileriz.
Can is sick, I have lots of work to do. We'll be back. ~Görkem

Pune Yiğitleri

Can ve Açelya spora başladığından dolayı akşamları evde tek başıma kalıyorum ve tek başıma geçirdiğim zamanımı film izleyerek değerlendirmeyi seviyorum. Çünkü burada yapabilecek daha iyi bir şey yok. Nick and Norah's Infinite Playlist filminin 19. dakikasında Çağrı'dan kısa mesaj geldi. Ona, Kothrud otobüs durağında inmesini ve India Infoline yazılı neon tabelaya doğru yürümesini istedim.

Bir kaç dakika sonrasında Çağrı'dan beklediğim arama gerçekleşti. Bana indiğini ve yürüdüğünü, nerede durması gerektiğini sordu. Sol tarafında Zero Degree Ice Cream adlı firmayı bulacağını, kaldırım olmadığından dolayı yolda dikkatli yürümesi gerektiğini söyledim. Filmi durdurup, dışarı çıktım. Yolda yürürken havada her zaman olduğu gibi hafif bir nem vardı. Dondurmacının önüne geldiğimde Çağrı'nın da bana yaklaştığını gördüm. Can ve Açelya dışında birisiyle daha anadilimde konuşacağımı farkedince keyiflendim. Çağrıyla selamlaştıktan sonra elindeki rakı torbasını aldım. Yolculuğun nasıl geçtiğini keyfinin nasıl olduğunu vs. sordum. Hepsini Türkçe cevapladı. Pune'ye hoşgeldin diyerek bloga koymak üzere fotoğrafını çektim.

Eve gelip çantaları torbaları bıraktık. Biraz dinlenip etrafı gezinmek üzere dışarı çıktık. İlk olarak Reliance Fresh adlı süpermarketin (hiç de süper değil) üstünde bulunan spor salonuna doğru yol aldık. Can'ı aradım, Çağrı'nın geldiğini nerede olduklarını sordum. Salondan çıktıklarını belirtti. Spor salonunun önüne geldiğimde bir kere daha aradım. Can'ın telefonu kulağına götürdüğünü farkettiğimde aramayı iptal ettim. Boşuna kontörümüzün gitmesine gerek yoktu, yüzyüze konuşabilirdik. Can'a seslendim. Can ve Açelya'da Reliance Fresh'in otoparkında tanışmış olmuşlardı. Fotoğraflarını çektim. Spor yapan ikili eve gidip duş alacaklarını belirttiler ben de Çağrı'ya yolumuzun üzerinde bulunan yemek yerlerini, bakkalları ve bilmesi gereken diğer dükkanları gösteriyordum.







Yolun karşısına geçip Pune merkeze doğru yürümeye başladık. Yol boyunca ofis ortamından, Hindistan'dan ve yemeklerden konuştuk. Aşağı yukarı 1km yürüdükten sonra uzun zamandır aradığım ucuz sandaletleri bulduğumu farkettim. Kendime 150Rs'ye (5lira68kuruş) Honda marka sentetik mantar kokan siyah kırmızı sandaletleri aldım. Parayı uzatırken Can aradı. Apache adlı restoranda yiyebileceğimizi kendisinin yemek yapmak için yorgun olduğunu belirtti.
Onaylayıp telefonu kapattım. Çağrıyla önce sağa sonra sola sonra sağa sonra sola sonra sağa sonra sola bakarak karşıdan karşıya geçtik. Paud Road üzerinde Can ve Açelya'yla buluşup Apache'ye doğru yürüdük. Yokuş çıkarken yolda kurbağa gördüm. kurbağaların derisinin nemli kalması gerektiğini bildiğimden , üzerine tükürdüm. Hayvancağıza yardım etmenin verdiği huzurla yoluma devam ettim.

Apache'ye girmeden önce Çağrı'ya paan denemek isteyip istemediğini sordum. İstemedi.
Rock restaurant Apache de sadece 2 kenarına 2şer sandalye konulan bir masaya oturduk. Her kenara 1 sandalye düşecek şekilde düzenleyerek verimli düzene kavuştuk.
Hepimiz tavuk sipariş ettik. Burada insanlar az porsiyon (5 parça tavuk şiş ve bolca soğan) yemek yediğinden, garsonlardan ekmek istedim. Olmadığını ifade ettiler. Roti (Bir lavaş çeşidi) istedim. Olmadığını ifade ettiler. Chapati (Başka bir lavaş çeşidi) istedim. Olmadığını ifade ettiler. Paratha (başka bir lavaş çeşidi) istedim. Olmadığını ifade ettiler. İçimden küfür edip biramdan bir yudum aldım.

Takım elbiseli garsona geri dönüp fotoğrafımızı çekmesini rica ettim. 3. tekil kişiye makinanın hangi düğmesine , ne kadar sertlikte ve ne kadar süre basması gerektiğini anlatırken eblek bakışlı bir fotoğrafa sahip oldum. Kadere boyun eğip yemeğime devam ettim.

Yemek sırasında birbirinden alakasız şarkılar çalmaya devam etti. Archive - Fuck You, Nirvana - Come as you are (unplugged), Third Eye Blind ve Murat Boz (şaka) bunlardan bazıları...





Eve geri dönüş yolumuzda Motorsikletli bir grup bize VUHUU diye bağırdılar. Biz de onlara bağırdık. Evimizin yakınlarında bulunan modern kahvehane önünde fotoğraf çekiyorlardı. Fotoğraf çeken kişiye makinayı bana vermesini, benim çekebileceğimi belirttim. Çekinmeden verdi. Açelya da toplu fotoğrafa katıldı. Bu sefer fotoğraf makinesinin arkasındaki görünmez adam sadece ben değildim. Can ve Çağrı da lanetime ortak olmuşlardı. Çekilen fotoğraf üzerinde hintlilerin ne çeşit yorumlar yapacakları üzerine geyik yaptık.

Eve gittiğimizde Anette de Çağrıyla tanıştı. Çağrı'ya ertesi gün odaları paylaşacağımızı belirtip son kez uyumak üzere hazır yatağa uzandım.

Herkes uyuduktan sonra Nick and Norah's Infinite Playlist adlı filmi izlemeye devam ettim. Başka bir dandik Michael Cera filmi izlediğim için kendime kızdım. Geçen zamana üzülürken uyuya kalmıştım.

~Görkem

Since Can and Açelya started Gym, i am staying alone at home in the evenings, watching movies. Because there is noting better to do at home. While i was on the 19th minute of the movie called, Nick & Norah’s Infinite Playlist, there was a text from Çağrı. I asked him to get off the bus at Kothrud Bus Depot and walk towards the neon Infoline sign.

In a couple of minutes, i received the call i was expecting. Çağrı told me that he was walking and asked me where to stop. I told him that he was going to see an ice cream store on his left, called Zero Degree Ice Cream and he should walk carefully because there is no sidewalk there. I have paused the movie and got out. While walking, there was high moisture as always. When i reached in front of the ice cream store, i realized that Çağrı was walking towards me. I got pretty cheerful when i talked with someone in my mother language, except for Açelya and Can. I have greeted Çağrı and took the bags of Rakı. While walking home, i asked him how was his trip and if he is ok etc. He answered all of them in Turkish. I took his Picture as a ‘Welcome to Pune’ in order to put to the blog.

We arrived to home and left all the stuff we were carrying and left to walk around a little, in our neighborhood. First we walked to the Supermarket (which is not super at all) called Reliance Fresh. On the top floor of it’s building, there is the Gym, Can and Açelya is going to. I called Can and told him that Çağrı has arrived and asked him what are they going to do. He told me that they were about to leave. I called again once we have arrived to the parking lot of the Gym. I have seen Can from a distance while he was taking his phone next to his ear. I hung up the phone, there was no need for unnecessary credit for talking on the phone, we could have easily t face to face. I have call out to Can. So Can and Açelya met Çağrı in the parking lot of Reliance Fresh. I took their photo. Can and Açelya, told that they were going home to take a shower so i took Çağrı to Show a few of the near by places like restaurants, markets or any kind of other stores that he should know.

We have passed across the road and started walking towards the city center of Pune. While walking, we have talked about Office, India and Indian food. After walking approximately for 1 km, i have seen the sandals that i was looking for a long time. I bought them for 150Rs (2.32€). It’s brand is Honda which black and red and smells like synthetic cork. While i was giving the Money, Can called me and said that he was tired to prepare food for tonight and wanted to go to Restaurant Bar called Apache. I said ok and we started the way back.

We first looked at right, then left, then right, then left, then right, then left, then right, then left, then right and then left and we decided to pass across the Street. We have met with Açelya and Can on Paud Road and started walking up the hill for Apache. While walking i have seen a frog. I know that frogs need wet environment so i have spitted on the frog. I have continued walking with the inner peace that got from helping the poor animal. I asked Çağrı if he wants paan. He said no.

In the rock restaurant Apache, we have sitted to a square table which had 2 seats on both sides. We have changed the seats order as 1 seat on each side, to use the table more efficiently.

We have all ordered chicken. Because of the portions being less (5 piece of chicken with lots of onion), i asked the waiter for some bread. He said there is none. I asked for Roti (somekind of bread). He said there is none. I asked for Chapati (somekind of bread). He said there is none. I asked for Paratha (some other kind of bread). He said there is none. I drinked a sip from my beer while swearing in my mind.

I asked the waiter in the suit, for him to take a Picture. While telling the third person, which button to press and how hard he should press and for how long he should press, i have got myself another picture with my face kinda goofy. I have bowen to the inevitable and started eating.

While eating, the were lots of unrelated songs to each other such Archive - Fuck You, Nirvana - Come as you are (unplugged), Third Eye Blind and Murat Boz (joke).

While walking back home, a group of motor bikers shouted us Woo-Hoo. We shouted back at them. They were taking pictures in front of the modern cafe which is close to our house. I asked the guy who was taking the Picture, so that i could take it. He gave it without hesitating. Açelya also joined the Picture. This time, not only i was the invisible guy, this time Can and Çağrı has joined to my curse. We have chit chatted about how will be the reactions when they’ll see the Picture.

When we arrived home, Çağrı has met with Anette. I told Çağrı that we’ll change the beds tomorrow and lied down to the bed for the one last time.

After everybody felt asleep, i continued Nick and Norah’s Infinite Playlist. I got angry with myself for watching another stupid Michael Cera movie. I felt asleep while i was getting sad for the time that has passed while watching.

~Görkem

Welcoming Çağrı

Designer on the Road projesiyle dünyayı dolaşarak bir çok ülkede kısa süre çalışan ve bulunduğu bölgelerden kendi websitesinden yayın yapan Çağrı Çankaya, projenin ilk ayağı Mumbai'dan sonra, Pune'ye geldi. Kendisini web sitesinden takip edebilirsiniz.

www.designerontheroad.com

Gelişi üzerine Apeche isimli, evimize en yakın bara gittik.


Designer on the Road has finally arrived to Pune, after his first stop on Mumbai. He has a website where he shares all the information about his experiences about his world tour. You can follow him though his website.

www.designerontheroad.com

We have welcomed him in the closest bar to our house, Apache.

Coconut Water

Doğal Hindistan Cevizi suyu denedik. Tadı anlatılmaz yaşanır. Beklenti yok.

We have tried natural Coconut Water. It's hard to tell how it tastes. No expectations.

Weekend Trip to Mumbai, Sunday

Sabah uyandığımızda Tanmay bize çay yaptı. Sütlü çayımızı içerek dışarı bakarken, yağmurdan dolayı yakın çevrede olan bir mağaraya gitmemeye karar verdik. Evde biraz tembellik yaptıktan sonra Tanmay’a teşekkür edip bir fotoğraf çektirip evi terk ettik.

Tanmay’ın tavsiyesine uyup, evine yakın olan Kareem’s isimli bir Kebab Restoranına gittik. Etleri çok güzel ama biraz acı olan restoran bize, iç mimarisiyle ve çalan müzikleriyle adeta Türkiye’yi hatırlattı.

Yemek sonrası Purple Travels’ı bulmak için Andheri’ye doğru yola çıktık. Yaklaşık 45 dakika boyunca önümüze gelen herkese yön sormamıza rağmen, herkes bizi farklı bir yere yönlendirdi. Sırtımızda çantalar ile Mumbai’da uzun bir süre dolandıktan sonra nihayet bir otobüs bileti satan yer bulabildik ancak maalesef Purple Travels değildi. İncecik bir merdivenle çıkılan ‘Travel Agency’ olduğunu savunan bir yerdi. Biletimizi oradan aldık ve beklememiz gereken yere doğru yürüdük. Kayboluşumuzun 5 dakikalık bir videosunu en altta bulabilirsiniz.

Sonuç olarak Purple Travels’ta yer olmadığından Neeta ile gitmek durumunda kaldık. Neeta, Purple’a kıyasla daha rahatsız ve klimadan ötürü daha soğuk bir otobüse sahipti. Özellikle verdikleri filmin sesinin çok yüksek olması, uykumuzun en tatlı yerinde bizi uyandırıyordu. Unutmadan, Dvd Playerlarının adı da Samsonic’di. Samsung-Panasonic ortak markası olsa gerek.

Mola verdiğimiz yerde bekleme koltuklarının Panton sandalyeleri olması bizde ufak çaplı bir şok yarattı. Dükkandaki Malatya kayısıları da üstüne eklenince kısa bir süre şaşkınlığımızı üzerimizden atamadık.

When we woke up, Tanmay offered us some tea so we drank tea with her in the morning. Because of the rain we have skipped our plan about going to the caves near by. We spent some time at house a little more and then we left the house for good, saying our thanks to Tanmay.

With Tanmay’s reccomendation we went to eat to a restaurant called Kareem’s, to eat Indian Kebab. The meat was really good but the restaurant reminded on us about the Kebab Restaurants in Turkey, with its music and decoration.

After the meal we took a Richshaw in order to g oto the Purple Travels in Andheri. We have walked around for more then 45 minutes to find it and asked nearly everyone. We walked in Andheri with our bags and finally we saw a place that sells bus tickets but unfortunately, it wasn’t PurpleTravels. It was a small travel agency on the second floor that you can enter with a small stairs. We bought our tickets from there and walked to the place where we were supposed to wait.

As a result, there was no place for Purple Travel’s bus, so we bought from Neeta which was a little uncomfortable and cold because of the a/c compared to Purple. Especially, the voice of the Dvd being so loud, made us wake up constantly. An done little information on the Dvd player, it’s brand was Samsonic. It must be a co-brand of Samsung and Panasonic.

In the place where the bus took a brake the seat was Panton Chairs. Inside we have seen the apricot from Turkey, Malatya. These two made us have a small schock for a while.

~Can

Lost in Mumbai from stajagittikgelcez on Vimeo.

Mumbai'da kaybolduk.
We got lost in mumbai.

Lütfen Kulaklıkla izleyin.
Please watch with headphones.

açelyacangörkem
http://stajagittikgelcez.blogspot.com

Weekend Trip to Mumbai, Saturday

Kalkar kalkmaz dışarı çıktık ve bir Rickshaw ile Malad tren istasyonuna gittik ve Churchgate’e giden ilk trene biletimizi aldık. Trendeki tutma yerlerinden anlaşıldığı kadarıyla maksimum hizmet vermekte bu trenler. 10 cm aralıklarıyla tavana koyulmuş tutma yerlerininden de anlaşıldığı gibi Mumbai’de trenler yaygın olarak kullanılmakta. Yol boyunca biz manzarayı ve tavandaki vantilatörleri, öbür yolcular da bizi izleyerek 1 saat 15 dakika içinde Churchgate istasyonuna vardık.







Oradan çıkıp istasyon dışındaki turist ofisine gidip şehir hakkında biraz bilgi, birer de harita aldık ve Gateway of India’ya doğru yürümeye başladık.

Yol üzerinde sokak satıcıları hemen önümüzü kesip bize Hint perküsyonu olan Tabla satmak için yanaştılar. Mango ağacı ve cardboard (sıkıştırılmış kağıt) versiyonları olan Tablaları ısrarla satmaya çalışan satıcılar sonunda istikrarları sayesinde hepimize birer tane satmayı başardı. Tam onlardan kurtulduk derken, satıcılar müşterilerini değişti ve bizim elimizdeki Tablaları, kendilerindeki daha iyilerle değiştirmeye çalıştılar. Uzun bir süre derdimizi anlatamadık, zaten var istemiyoruz diye. Bu sırada önünden geçtiğimiz üniversite öğrencilerinin bize gülerek içlerinden yazık dediklerini duyar gibi oldum.

Sonunda arkamızdaki satıcıları atlattık ki bu yaklaşık 15 dakika sürdü. Gateway of India’ya vardığımız anda yağmur çok daha hızlandı ve sertleşmeye başladı. Bu sırada şemsiyeli bir Hintli geldi ve nereli olduğumuzu sordu. Ben de kendisinden tahmin etmesini istedim. İtalyan, İspanyol, Portekizli diye saydı ama tutturamadı, biz de Türk olduğumuzu söyledik. Elindeki yağmurda ıslanmasın diye pvc kaplattırdığı kağıttan bize ufak bir Mumbai turu teklif etti. İlk başta pek sıcak bakmamış olsak da, yağmurun etkisi ile kuru bir araba fikri çok iyi geldi ve turu kabul ettik.

İsminin Raj olduğunu öğrendiğimiz adam, bizi arabalarının yanına götürdü ve Cafer isimli şoförüne bizi teslim etti. Raj’a kendisine nasıl güvenebileceğimizi sorduğumuzda, bize 20 senedir aynı yerde ofisi olduğunu ve 20 sene sonra gelirsek kendisini gene aynı yerde bulabileceğimizi söyledi, tatmin olmuş gibi yaptık ve Cafer’in arabasına bindik.

İlk durak Ghobi Dhat isminde, yüzlerce kişinin elbise yıkadıkları bir yerdi. Biz gittiğimizde öğlen saatleri olduğundan pek yıkayan kalmamış olmasına rağmen, kamerayı görünce coşan biri sayesinde işlemin nasıl yapıldığını çok net görme fırsatı bulduk. Mumbai çevresindeki ‘laundry’lere kıyafet verdiğiniz zaman buraya getiriyorlar ve burada kıyafet yıkıyor ve ütülüyorlar. Turun ilk ayağı bitince çıkıp, kısa bir mesafe uzaktan, Nariman Point’i görebileceğimiz bir balıkçı köyüne geçtik. Bulunduğumuz yerden, Hindistan’ın ekonomik kalbini attıra

n gökdelenler ve iş kulelerinin hemen altında gecekondu mahallesini gören manzaraya bakarak ‘Ne olacak bu Hindistan’ın hali’ dedik.

Marine Drive’ı arabayla geçip, Chowpatty sahilinin ilerisindeki bir Jain Tapınağına girdik. Jain dinine mahsup insanlar, toprağın altında yetişen hiçbir şeyi yemiyorlar. Soğan, patates gibi sebzeleri Jain Restoranlarında bulmak bu yüzden pek de mümkün değil. Tapınağa girerken gene ayakkabılarımızı çıkardık, ancak içerisi iyi temizlendiğinden tüm tapınak kuru ayakla gezebildik. Tapınakta Hintliden çok yabancı vardı.

Tapınaktan çıkıp Hanging Garden adında, Marine Drive manzaralı bir parka gittik. Yağmur

altında fazla kalmak istemediğimizden arabaya döndük. Yol üzerinde Tower of Silence isminde bir yerin önünde durduk ve içeri girmek yasak olduğundan, Cafer bize arabanın içinden, görüş hizasında burası hakkında biraz bilgi verdi. Tower of Silence, Parsi toplumundan insanların öldükten sonra bırakıldıkları bir yer. Parsiler, İran Müslüman olmadan önce Hindistan’a gelmiş olan bir toplum. Eski geleneklerini aynı şekilde yaşatmaya çalışıyorlar. Bunlardan en önemlisi de ölülerini toprağa gömmeyip, vahşi kuşların yemesi için dışarıda bırakmaları.

Son durağımız olan Gandhi’nin evine girip içeride epey vakit geçirdik. 3 katlı olan eve giriş ücretsiz. İçeride bir kütüphane ve auditorium da var. İlk iki katta Gandhi’ye ait fotoğraflar varken üçüncü katta hayatındaki önemli anların maketlerle anlatıldığı bir bölüm var. Maketlerle kim uğraşmışsa ellerine sağlık. Gandhi’nin evinden çıkınca yol üzerinde Victoria İstasyonu’nun önünden geçerken Cafer onun üzerine biraz bilgi verdi.

Cafer, tur bitince bizi turun başladığı Colaba bölgesine geri bıraktı. Karnımız tüm bu 4 saat boyunca çok acıktığından, yemek yemek için bize bir yer tavsiye etmesini istedik Cafer’den. Bizi Baghdadi diye bıraktığı yerin iki sokak arkasında bir restorana yönlendirdi. Masala tavuk ve pilav o kadar güzeldi ki, o bunu okumasa da buradan bir daha teşekkür ediyoruz kendisine. Masasına oturduğumuz yaşlı adama da bize verdiği ‘masadaki biberlerden yemeyin’ tavsiyesi için teşekkür ediyoruz, muhtemelen yemezdik zaten, ama önemli olan düşünmesi.

Yemeğimiz bittikten sonra Haji Ali Dargah’a gitmeye karar verdik. Haritada çok yakın gözükmesine rağmen otobüsle 1 saat 15 dakika sürdü. Bu sırada otobüs kültürü ile biraz aşina olduk. Otobüste tanıştığımız amcadan öğrendiğimiz kadarıyla, Mumbai’de otobüslerde sağ taraftaki ilk altı koltuk kadınlara bırakılırmış. Eğer ayakta kadın yoksa oraya erkekler de oturabiliyor ancak kadın yolcu bindiği anda kalkmaları gerekiyor. Muhabbetimiz daha sonra Hindistan’ın kuzeyine vardı ve bize özellikle Jaipur’a gitmemizi tavsiye etti.

Otobüsle Müslüman mahallesinden geçerken uzun süre sonra ilk kez ezan da duymuş olduk. Otobüsle Haji Ali Dergah’a geldiğimizde bir köprüden yaklaşık 500 metre yürüyerek ulaştık. İçeri girmek için bir bakındık ama içerisi Jain Tapınağına kıyasla çamurlu gözüküyordu, dışarıdan izlemeye ve etrafında fotoğraf çektirmeye karar verdik.

Yemek öncesi yakınlarda bir alışveriş merkezi içinde kahve içip dinlendik. Akşam yemeği için HardRockCafe’ye gitmeye karar verdik orada. Alışveriş merkezi çıkışında bir taksi bulup gideceğimizyeri söyledik. Bu sırada sıkışık trafikte 8-9 yaşlarında bir Hintli çocuk geldi ve Açelya’dan para istemeye başladı. ‘Didi (abla) please’ diye defalarca tekrarladı ve Açelya’nın elindeki davula vurmaya başladı. Bunun üzerine Açelya da, çocuk davulunu çaldığı için ondan ‘Bhaiya (abi) please’ diyerek para istemeye başladı. Neyse ki o sırada trafik açıldı ki kısır bir döngü olmaktan kurtuldu olay.

Yanlış adres yüzünden HardRockCafe’ye gidişimiz yarım saat rötar ile sağanak yağmur altında taksi aramakla geçti. Mekanı bulduktan sonra bizi masaya almak için 15-20 dakika beklettirdiler.

Tıka basa yemek yedik ve garsonlardan YMCA şovu izledik.

Çıktığımızda yağmur iyice artmış olduğundan geceyi orada sonlandırıp eve dönmeye karar verdik. Tren istasyonunun sel yüzünden kapanmış olduğunu öğrenince ister istemez eve taksi ile döndük. O kadar yağmur vardı ki bindiğimiz taksi dahil, tüm arabalar sokakta yüzüyordu. Nerede olduğumuzu takip etmek için Görkem’in Ipad’ine devamlı bakıyorduk. İçinde herhangi bir sim kart olmamasına rağmen nerede olduğunuzu haritadan gösterebilmesi korkutucu olduğu kadar işe de yarar bir özellik.

Nihayet 45-50 dakika sonra eve vardık. Evde bizi Guava sulu vodkalar ile bekleyen Tanmay’la tekrardan oturup İstanbul’dan ve yemeklerden ve birçok farklı konudan bahsettik.

As soon as we woke up, we went out and found a rickshaw to take us to the Malad Train Station and bought our tickets to the first train that leaves to Churchgate. It’s easy to understand that the train is a very common way of transportation, just by looking the handles that are swinging from the top. During the train trip, we looked at the ventilators on top and the panorama from the train, while the other passengers were looking at us. After 1 hour and 15 minutes, we reached our destination and went to the tourist Office near by. We have gathered some information about the city and took a map for each of us. We left there walking to the Gateway of India.

While walking the Street vendors have surrounded us, trying to sell an Indian percussion called Tabla. There were Mango and cardboard ones possible. With their unfinished enthusiasm they have managed to make all of us buy one. When we started to think that they’ll leave us in peace now, they have changed their costumers and started saying the drums we bought are bad so we should exchange with them. While they were with us, we walked in front of a university and i almost have heard the students smiling and feeling sorry for us.

We have ignored the vendors and thankfully after 15 minutes they have went. When we reached to Gateway of India the rain has became even worse. There, an Indian guy with an umbrella aproached and asked where are we from and i asked him to guess. He said Italian, Spanish and Portaguse. So i told him that we are Turkish. He showed us the brochure of a city tour that he has laminated with pvc, in order to keep it dry in rain. First we didn’t thought that it would be a good idea but the idea of a dry car has tempted our minds so we agreed.

He told us that his name was Raj and made us meet with one of his drivers, Cafer. We asked Raj, how can we trust him. He said that he Works in the same place for 20 years and after 20 years if we’d return to Mumbai, we’d find him there. We acted like we trusted him and got in the car with Cafer.

First stop was an open laundry called Ghobi Dhat. Hundreds of people go there and wash clothes. Even though it wasn’t crowded, thanks to a guy who got really excited when he saw the camera, we learned how it’s being done. When you give your clothes to Laundries near Mumbai, they bring them here and they are being washed and ironed here. After the first stop we went to a fishers village where we can see Nariman Point from a distance. From the place where we were standing, the skyscrapers and the slums were next to each other. Cafer told us that, in India, the rich gets richer and the poor get poorer.

Driving from the Marine Drive, we have passed the Chowpatty beach and entered a Jain Temple there. Jain people doesn’t eat whatever grows under the ground. So it’s not possible to find vegetables like onion or potatos in Jain Restaurants. We had to take our shoes while entering the temple, but it was being cleaned regularly so our feet remained dry all the time. And one little useless information is, there were more foreign people then Jain people in the Temple.

Leaving the temple, we went to a park called the Hanging Garden, which has a Marine Drive view. The rain was getting annoying so we didn’t stood there for long time. On the road Cafer stopped the car and showed us the Tower of Silence. It’s forbidden to enter inside except fort he monks, so he told the story from outside. The Tower of Silence is a place where Parsi people are being left, after they are dead. Parsi’s have arrived to India, before Iran has became Muslim. They are trying to continue their traditions like old times. The most important of them is not to bury the dead but leaving them to the Tower of Silence for vultures to eat the dead bodies.

Our last stop with Cafer was Gandhi’s house. We have spent a long time there. It was free to enter to the 3 floored house, which had a library and auditorium inside. First and the second floors were full of Gandhi’s photographs. On the top floor, there were miniature models of the important scenes in Gandhi’s life. Whoever did those, we congratulate them. After leaving the Gandhi’s house we have passed in front of the Victoria Station, and Cafer gave us information about it.

When the tour was finished, Cafer dropped us back to the place where we started, Colaba. We got really hungry after this 4 hour tour so we asked him to recommend us a restaurant near by. He said that there is a restaurant 2 blocks away called Bhagdadi. The Masala Chicken and rice was so goo that we’re thankful for him. There was no free space so the waiter made us sit next to an old men, who has recommended us not to eat the pepper which was on the table. We’re also thankful to him, although i don’t think none of us would eat it anyway.

We decided to g oto Haji Ali Dargah, after leaving the restaurant, so we found the bus stop and tried the bus this time. Although that Dargah was looking close on the map, it took 1 hours and 15 minutes to reach there. In the bus we have met an man and had a small chat with him. He told us a little about the Bus system in Mumbai, such as the first 3 rows on right side are reserved for women. When there is no women, men can sit there but when there is a woman without a seat, the man has to stand up. Then our topic changed to North of India. He reccomended us about visiting Jaipur. While passing the Muslim neighborhoods, we have heard the Ezan fort he first time in India. When we have reached to Haji Ali Dargah stop with the bus, we had to walk 500 meters from a bridge to go there. We considered entering inside but it looked mudy compared to the Jain Temple. We decided to look from outside and take photos.

Before dinner, we went to a shopping mall to drink coffee and freshen up. There we have decided to eat in HardRockCafe. We found a taxi in front of the mall and told the place we wanted to go. There was lots of traffic so a little Indian boy came and started asking Money from Açelya, saying ‘Didi(sister) please’ for a long time and started to hit the drums on Açelya’s hand. So Açelya started to ask him for money, saying ‘Bhaiya (brother) please’. Fortunately the traffic disappeared so the chain has broken without noone getting any money.

Because of the wrong address, we had a delay of 30 minutes and had to stay under the rain while waiting for a taxi. Once we found the address, they made us wait for 15-20 minutes in the bar. We have watched the waiters do a YMCA dance. We were stuffed when we we left there. Seeing the rain we decided to finish the night in that point so we wanted to go to the train station, but they told us the train station is not working because of the floods, so we had to find a taxi. The water was so high that the cars were swimming, including our taxi. To see where we were Görkem used his Ipad. Even though there was no sim card in it, Ipad was showing where we were. It’s kinda scary and helpful in the same time. After 45-50 minutes of a taxi ride, we reached home. At the door Tanmay has greeted us with Guava juice with Vodka. We continued our talk about İstanbul, food and lots of other things.

~Can